Υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες οι οποίες "μιλάνε" από μόνες τους....

  Υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες οι οποίες "μιλάνε" από μόνες τους. Κάποιες που εντυπωσιάζουν με τον αυθορμητισμό τους, με την "σκηνοθεσία" τους, με την ωμότητά τους και γενικά με το όλο στήσιμό τους. Φωτογραφίες τις οποίες μπορείς ώρα πολλή να τις κοιτάς και να βγάζεις χίλια δυό συμπεράσματα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την παρακάτω φωτογραφία του αδελφικού φίλου και συμμαθητή, του Αβέρκιου (Σιμωνοπετρίτη).

 Με μιά τέλεια και "εύγλωττη" φωτογραφία μας δίνει μαθήματα ζωής και μας καταδεικνύει τί σημαίνει "μνήμη θανάτου" και "μελλοντική ελπίδα"!!
Με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο κοιτάει, με περισσή χαρά, το κρανίο του κατά σάρκα πατέρα του και μας δίνει θεολογικό μάθημα (τολμώ να πώ) για την κενοδοξία και την ματαιότητα των συμπεριφορών μας αλλά και για την ελπίδα της μελλοντικής ζωής, που είναι και το παρήγορο ζητούμενο!
Μπροστά στο γεγυμνωμένο οστό βλέπει την μελλοντική αληθινή βασιλεία με έκδηλη ελπίδα και χαρά. Σχεδόν αδιανόητο για εμάς!

 Ο Θεός να μας φωτίζει και να μας δίνει δύναμη ώστε να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις έτσι όπως τις αρμόζουν, δηλαδή όχι με υπέρμετρη απελπισία και απόγνωση, αγωνιώντας μόνο για την "μελλοντική ζωή".
Ας θυμόμαστε πάντα αυτήν την έκφραση του αδερφού Αβέρκιου προς τον πατέρα του...Καλή Ανάσταση!

πηγή

Οι άγιοι μάρτυρες Επίκτητος ιερέας και Αστίων μοναχός(+8 Ιουλίου)

Αυτοί οι δύο άγιοι μάρτυρες κατάγονταν από την Μικρά Ασία, πιθανώς από κάποια πόλη της Γαλατίας. Ο Επίκτητος γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς και σπούδασε τα γράμματα από μικρός, επειδή είχε μεγάλο ζήλο για να γνωρίσει το Ιερό Ευαγγέλιο. Κατόπιν, επιθυμώντας να υπηρετήσει σ’ όλη του την ζωή τον Χριστό, εγκατέλειψε το σπίτι των γονέων του και έγινε πιθανώς μοναχός σ’ ένα από τα μοναστήρια της Γαλατίας.

Για την αγιότητα της ζωής του ο μακάριος Επίκτητος αξιώθηκε του ιερατικού χαρίσματος και έγινε ένας ακούραστος διδάσκαλος του Ευαγγελίου του Χριστού στην πατρίδα του, μεταστρέφοντας στον χριστιανισμό και βαπτίζοντας στο όνομα της Αγίας Τριάδος πολλούς κατοίκους της Γαλατίας.

Το κομποσχοίνι της Αγίας Ματρώνας

 

Το κομποσχοίνι της Αγίας μακαρίας Ματρώνας της Μόσχας

Ιερεύς κατέλυσε Θείαν Κοινωνίαν μέ χλωρίνην

  Ὁ π. Ἐμμανουὴλ Κεντρωτᾶς, ἱερέας τῆς Μήλου τὴ δεκαετία τοῦ 80΄, διηγήθηκε στὸ βαπτιστήρι του, ἀργότερα ἱερέα τῆς βορείου Ἑλλάδας, τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ λειτουργικὸ γεγονός. Εἶχε πάει κάποτε νὰ λειτουργήσει σὲ ἕνα ἐξωκκλήσι τοῦ νησιοῦ. Πρὶν πάει ἔστειλε κάποιες γυναῖκες νὰ τὸ καθαρίσουν. Κατὰ λάθος ὅμως κάποια κυρία φεύγοντας ξέχασε τὸ μπουκάλι τῆς χλωρίνης στὴν προσκομιδή, ἐκεῖ ὅπου ἑτοιμάζονται τὰ Τίμια Δῶρα. Οἱ ἱερεῖς στὴ Θεία Κοινωνία ἐκτὸς ἀπὸ Ἄρτο καὶ Οἶνο χρησιμοποιοῦν συμβολικὰ καὶ λίγο νερό, ἐπειδὴ ὅταν λογχίσθηκε ἡ πλευρὰ τοῦ Κυρίου, κατὰ τὴ Σταύρωση, βγῆκε αἷμα καὶ ὕδωρ.

  Ὁ π. Ἐμμανουὴλ ὡς διαβητικὸς ποὺ ἦταν ἀραίωνε πολὺ τὸν Οἶνο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ρίξει πολὺ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ μπουκαλιοῦ τῆς χλωρίνης, νομίζοντας ὅτι περιεῖχε νερό. Μετὰ τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν καθὼς ἔριξε, ὡς εἴθισται, τὸ ζέον, δηλαδὴ τὸ βραστὸ νερό, μέσα στὴ Θεία Κοινωνία, ἡ χλωρίνη ἔβρασε μέσα στὸ Ἅγιο Ποτήριο. Ὁ ἱερέας παραξενεύθηκε καὶ μυρίζοντας τὴ Θεία Κοινωνία κατάλαβε ὅτι εἶχε ρίξει χλωρίνη. Μύρισε καὶ τὸ μπουκάλι τῆς χλωρίνης καὶ ἐπιβεβαιώθηκε.

 Πῶς θὰ κοινωνοῦσε τώρα τὸν κόσμο; Ἐπιπλέον δὲν ἔπρεπε νὰ πεταχθεῖ ἡ Θεία Κοινωνία. Βγῆκε τότε στὴν Ὡραία Πύλη καὶ ἐνημέρωσε τοὺς πιστοὺς ὅτι δὲν θὰ μποροῦσε σήμερα νὰ κοινωνήσει κανένα. Ὁ π. Ἐμμανουήλ, μετὰ τὴ λήξη τῆς Θείας

ΑΡΤΕΜΗΣ - ΚΑΘ'ΗΜΑΣ / ΑΙΜΟΡΡΟΟΥΣΑ

                        

Τά πλήθη ἅπαντα, λατρεύουνε τόν πρῶτο δράκοντα, δέντρα ἄκαρπα, δίς ἀποθανόντα. 

Ἄτομα εὐάλωτα, σέ τεχνάσματα ἀπό σύγχρονους γόητες, 

παρασύρονται, βαδίζουν ἀτραπούς εὐώνυμες. 

Δεδεμένοι στόν ζυγό τοῦ θανάτου, καθεύδουνε ἐντός τοῦ τάφου ἐν ζωῇ ἀκόμη ὄντες, 

κηλιδωμένοι τῶν ψυχῶν οἱ χιτῶνες, ἀκόπαστοι στροβιλισμοί μέσα σέ πορνικούς κυκεῶνες. 

Μέ τίς χοϊκές εἰκόνες ἐμμονές. Μάταιες ἔριδες καί ἄσκοπες μέριμνες. 

Ὑπάρξεις παγερές σάν κοῦκλες κέρινες.

 Θεραπαινίδες καί θεράποντες σέ δαίμονες. 

Μία κοινωνία πού ὁλοένα χάνει περισσότερο αἷμα, 

καί μέ σπασμένα φρένα παίρνει τήν κατιοῦσα,

 γιά νά σωθεῖ χρειάζεται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα 

ὅπως ἐκεῖνο στίς Γραφές μέ τήν Αἱμορροοῦσα! 

Σέβας σέ αὐτούς πού ἀκοῦν τή Σάλπιγγα! 

Μέσα στίς ψυχές σηκωθῆκαν εἴδωλα. 

Ὅλη ἡ φροντίς δίδεται στό τίποτα. 

Ἐμπαθῆ θελήματα, βήματα πού ὁδηγοῦνε στήν ἀπώλεια μέ μαθηματική ἀκρίβεια.

 Ἀκουστικά προβλήματα ἀπό τόσους κοσμικούς θορύβους.

 Δέν λαμβάνει κανείς τούς ὑπερκόσμιους ψιθύρους.

 Γλῶσσες παραμένουνε βουβές γιά θείους ὕμνους

 πάντα πρόθυμες ὅμως νά ἀρθρώσουνε βλάσφημες λέξεις. 

Ποταπές ἕξεις, ἀνίερες ὀρέξεις, καί σκέψεις φιλτραρισμένες μέσα ἀπ' τή γαιώδη παχυλότητα. 

Δέλεαρ γιά τίς ψυχές φονικότατα, ἀρνητικά πρότυπα, σώματα μέ ἄτακτες κινήσεις, κούφιες οἰήσεις, ἁμαρτωλές παραισθήσεις. 

Φιλία γιά τούς ἐπαίνους, ἀπό ἀνθρώπους χαμένους μέσα στήν ἀχλή τοῦ κοσμικοῦ ψεύδους! 

Μία κοινωνία πού ὁλοένα χάνει περισσότερο αἷμα,

 καί μέ σπασμένα φρένα παίρνει τήν κατιοῦσα,

 γιά νά σωθεῖ χρειάζεται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα 

ὅπως ἐκεῖνο στίς Γραφές μέ τήν Αἱμορροοῦσα!

Στην εποχή μας πολλοί άνθρωποι έπαψαν να προσεύχονται.

+Νικολαος Σωτηροπουλος Ιεροκήρυκας

Στην εποχή μας πολλοί άνθρωποι έπαψαν να προσεύχονται.
Σηκώνονται, πλένονται, ένα σταυρό δεν κάνουν.
Κάθονται στο τραπέζι ,τρώνε όλα τα αγαθά του Θεού ,σηκώνονται από το τραπέζι και ένα σταυρό δεν κανουν.
Τρώνε τα αγαθά του Θεού ,χωρίς έννοια Θεού.
Πέφτουν και κοιμούνται σαν τα ζώα ,ένα σταυρό δεν κάνουν.
Και αν κάνει κάποιος σταυρό ,τον ειρωνεύονται ,τον περιπαιζουν.
Αυτοί οι άνθρωποι ,δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι.
 Οι φυσιολογικοί άνθρωποι ,αισθάνονται την ανάγκη της προσευχής και εμφυτος,στρέφονται προς τον Θεό και προσεύχονται.
Όσοι έπαυσαν να προσεύχονται ,έπαυσαν να είναι φυσιολογικοί άνθρωποι.
Κατάντησαν κτηνώδης υπάρξεις ,σατανικά όντα.

Σας παρακαλώ ,όταν βρίσκεστε με συγγενείς και γνωστούς σας και βλέπετε ότι κάθονται στο τραπέζι χωρίς να προσεύχονται ,εσείς να προσευχεστε.
Και να διδάσκεται και με τα λόγια και το παράδειγμα σας ,το καθήκον της προσευχής.
Και να λέτε στους κοσμικούς συγγενείς και γνωστούς σας,ότι αν δεν προσεύχονται,δεν θα έχουν την προστασία του Θεού.

Η εικόνα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ-Κύπρος ,14ος αιώνας.

Η εικόνα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ-Κύπρος ,14ος αιώνας.

Βυζαντινό Μουσείο Πάφου

Από αυτό φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Από το ''απλό και μικρό".

Μια φορά στη Νέα Σκήτη ήταν Δευτέρα του Πάσχα και μαγειρέψαμε κουκιά. Ο γέροντας Ιωσήφ, τον ρώτησε ο μάγειρας τι θα μαγειρέψουμε, λέει κουκιά.
"Τι έχουμε;".
Πάντοτε έτσι ρωτούσε, "τι έχουμε;"
-Κουκιά.
-Κουκιά.
Ε, Δευτέρα του Πάσχα μετά από κείνη όλη τη νηστεία την αλάδωτη, την ευλογημένη,
πάμε στο τραπέζι, βλέπω κι εγώ κάτι κουκιά πράσινα! Μου έφυγε κι εμένα και λέω, βρε, λέω, Δευτέρα του Πάσχα, κουκιά;Μισό σοβαρό, μισό αστείο.
Λέει, (ο γέροντας) τι είπες;;;
Ε, λέω, Δευτέρα του Πάσχα, κουκιά;
Πήγα να το πω χαμογελαστά, ότι τάχα το είπα χαμογελώντας...
Εντάξει, φάγαμε και λέει ο γέροντας:
"Πάτε στον κήπο και μαζέψτε όλα τα κουκιά του κήπου. Όλα! Δεν θα αφήσετε τίποτα επάνω! Φέρτε τα εδώ, καθαρίστε τα και ώσπου έχει κουκιά, θα τρώμε κουκιά".
14 μέρες συνεχόμενες τρώγαμε κουκιά!

Ο Χριστός στόν ἅδη συντρίβει τά πάντα μέ τή θεϊκή Του δύναμη

  Ἡ ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς ἀναστάσεως παρουσιάζει τόν Χριστό νά εἶναι στόν ἅδη καί νά συντρίβει μέ ὅλη τή θεϊκή του δύναμη τά πάντα. Ὑπάρχουν στήν ὅλη παράσταση τῆς ἀναστάσεως καί κάτι πόρτες πεσμένες, κάτι πόμολα, κάτι καρφιά. Γκρεμίστηκαν ὅλα, ἄνοιξαν ὅλα, καί οἱ ψυχές εἶναι ἐλεύθερες νά φύγουν. 

 Ἔτσι καί μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἄν δέν μπεῖ ὁ Χριστός, δέν θά ἀλλάξει τίποτε. Δέν ἀρκοῦν ἁπλῶς κάποιες ἀλήθειες πού τίς δεχόμαστε, ἄν θέλετε, καί τίς σπρώχνουμε πρός τά βάθη κάπως τῆς ψυχῆς μας, φιλτραρισμένες ὅμως μέ τό δικό μας φίλτρο, ἔτσι ὥστε νά μή διατρέχει κίνδυνο ὁ παλαιός ἄνθρωπος. 

 Ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος, ἀκριβῶς γιά νά συντρίψει τό εἴδωλο τῆς ἁμαρτίας, ὅπως συνέτριψε τόν ἅδη, ὁ Θεός πού θέλει νά καθαρίσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας καί ὄντως νά τόν θεραπεύσει, μπορεῖ νά μπεῖ καί στή δική μας καρδιά καί νά μᾶς ἁγιάσει.

Αρχιμανδρίτης Συμεών Κραγιόπουλος

πηγή

Το τελευταίο εκ των επιγείων δώρων του Κυρίου

Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, ''Λόγοι Εόρτιοι, Μυσταγωγικοί'', σελ. 78

πηγή

Του φτωχού τ’ αρνί..!

Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Όσα τραγούδια κι αν σου πω ο πόνος δεν γλυκαίνει
μαράζι έχεις στην ψυχή που όλο κοντανασαίνει

Κι ας σε γελούν οι άνθρωποι μέσα στην αγορά
αγρίμι ζυγωμένο μου στην τόση ερημιά

Εσύ είσαι αρνάκι του Θεού, είσαι σφαχτό του κόσμου
έχεις το Πάσχα μέσα σου κι απ’ εκείνο δωσ’ μου

Να γιοματίσω παιδεμούς που έχεις σοδιασμένους
να κεραστώ και τους καημούς που ‘χεις σιγουρεμένους

Παράδες όσους κι αν βαστούν, όποια τιμή κι αν δώσουν,
αυτοί που δεν επόνεσαν ποτέ δεν θα μερώσουν.

Σ’ εμάς στραγγίξαν τα νερά και χλόισε ο τόπος,
τα ψυχοκέρια γίνηκαν ο πιο δικός μας τρόπος.

Λίγο ψωμί, πολύ κρασί και η ευχή σου σώνει.

  * Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την παραπάνω φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα. Όσες φορές κλήθηκε ν’ απαντήσει ποια απ’ τις χιλιάδες φωτογραφίες του είναι η καλύτερη, η απάντησή του είναι κατηγορηματική και πάντα ίδια:

 «Το ’χω πει κι άλλες φορές, ως τέτοια φωτογραφία μου θεωρώ αυτή με του φτωχού τ’ αρνί. Την τράβηξα στο παζάρι των Ιωαννίνων τη Μεγάλη Εβδομάδα, το 1963. Αυτές τις μέρες κατέβαιναν οι χωρικοί απ’ τα χωριά τους κάνοντας και πέντε ώρες δρόμο, μ’ ένα αρνί στην πλάτη, για να το πουλήσουν και με τα χρήματα να πάρουν κάτι για τα παιδιά τους.

 Οι αστοί κάτω, τους άφηναν και κατέρρεαν απ’ την πείνα και την κούραση και κοίταζαν να τους τα πάρουν στο τέλος όσο όσο. Πέτυχα αυτόν τον αποκαμωμένο άνθρωπο, ακριβώς την ώρα που το παζάρευε. Του ’δωσε ένα κατοστάρικο ο αγοραστής, “έλα και πολλά σού δίνω, δώσε μου ρέστα ένα τάλιρο” και η απάντηση του δυστυχή: 

“Πού να το βρω, άνθρωπέ μου” και αποχωρίζεται με τόσο πόνο το αρνί του, κοντεύοντας να κλάψει

frear.gr

Τίς ουλές φέρουν ώς αιώνιο στολίδι όσοι έπαθαν για τόν Χριστό

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς Ἅπαντα τά Ἔργα (σειρά ΕΠΕ) Τόμος 9 σελ. 511 Όμιλία ΙΖ'.

πηγή

Ἱερομάρτυρες που μαρτύρησαν και εκτελέστηκαν από τους κομμουνιστές στην Ελλάδα

Ἡ ἱστοσελίδα «Ιερομάρτυρες» [https://holy-martyrs.com/] εἶναι ἀφιερωμένη σὲ ὅλους τοὺς κληρικοὺς ποὺ μαρτύρησαν καὶ ἐκτελέσθηκαν, ἀπὸ τὴν Κομμουνιστικὴ λαίλαπα, ἐν Ἑλλάδι, γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν ἁγία καὶ γιὰ τῆς Πατρίδος τὴν Τιμὴ.

Ἡ ἰστοσελίδα αὐτή εἶναι μιά προσπάθεια καταγραφῆς αὐτῶν τῶν Ἱερομαρτύρων μέσα ἀπό μαρτυρίες, βιβλία καί ἔγκυρες ἰστοσελίδες καί στήν πάροδο τοῦ χρόνου θὰ ἐνημέρωνεται συνεχῶς μὲ νέα στοιχεῖα.

Μπορεῖτε νὰ ξεκινήσετε τὴν περιήγηση τῆς ἱστοσελίδας μας ἀπὸ τὴν ἀλφαβητικὴ ἀναζήτηση ἱερομαρτύρων ἢ τὴν ἀναζήτησή τους βάσει τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων στὶς ὁποίων ἀνῆκαν.

Πασχάλια Πίστη-«Μπορεί ν’ ανάψει τις καρδιές στο δρόμο…».

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Τις μέρες μετά το Πάσχα, επιστρέφω συνεχώς και ασυνείδητα στο ίδιο ερώτημα: αν η πρωτάκουστη διαβεβαίωση «Χριστὸς ἀνέστη» περιέχει ολόκληρη την ουσία, το βάθος και το νόημα της χριστιανικής πίστης· αν κατά τα λόγια του αποστόλου Παύλου «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται,… κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. 15,14), τι να σημαίνει τότε άραγε αυτό το γεγονός για τη ζωή μου; 

Άλλο ένα Πάσχα ήρθε και έφυγε. 

Για άλλη μια φορά ζήσαμε αυτή την εκπληκτική νύχτα, τη θάλασσα των αναμμένων κεριών, τη μεγάλη συγκίνηση· εκεί ήμασταν ξανά, στο μέσο μιας ακολουθίας ακτινοβόλας χαράς, που ολόκληρο το περιεχόμενό της ήταν σαν ένας ύμνος αγαλλιάσεως: 

«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾧ ἐστερέωται». Τι χαρούμενα νικητήρια λόγια! Τα πάντα ενώνονται: ουρανός, γη και το υποχθόνιο βασίλειο του θανάτου. Ολόκληρος ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτή τη νίκη και στην ανάσταση του Χριστού ανακαλύπτει το δικό του νόημα και τη δική του αυτοπεποίθηση.

Όμως πέρασε· η νύχτα τέλειωσε, η γιορτή ολοκληρώθηκε· αφήνουμε το φως και επιστρέφουμε στον κόσμο, κατεβαίνουμε στη γη και εισερχόμεθα πάλι στην ομαλότητα, στην καθημερινότητα, στην πραγματικότητα της ζωής μας. Και τι βρίσκουμε; Όλα είναι ίδια, τίποτε δεν άλλαξε, και φαίνεται πως τίποτε, απολύτως τίποτε δεν έχει κάτι το κοινό με τον ύμνο που ακούσαμε στην εκκλησία, «ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾧ ἐστερέωται». 

Και τώρα αμφιβολίες αρχίζουν να εισβάλλουν στην ψυχή μας. Αυτά τα τόσο όμορφα και υπέροχα λόγια -πιο όμορφα και υπέροχα από κάθε άλλο λόγο πάνω στη γη- μπορούν να είναι απλώς μια ψευδαίσθηση, ένα όνειρο; Η ψυχή και η καρδιά πίνουν παθιασμένα απ’ αυτά τα λόγια, αλλά η ψυχρή λογική αποφαίνεται: όνειρα, αυταπάτη!

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΤΕΧΝΗ ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ(Φώτη Κόντογλου)

«Πεθαμένη τέχνη» και πεθαμένοι άνθρωποι που την κρίνουν

(Άρθρο του Φώτη Κόντογλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 28/11/1948)

  Για την καρδιά μου, η μονάχη αληθινή τέχνη, είναι η βυζαντινή τέχνη. Και δεν μου κακοφαίνεται επειδή τη λένε παλιά, ξεπεσμένη, δογματική, ασκητική, άτεχνη κ.λ.π., αλλά λυπάμαι, γιατί πολλού άνθρωποι δεν γεύουνται τη γλυκύτητά της, παρασυρμένοι από κάποιους που μιλούν περιφρονητικά για την άγια τούτη τέχνη, με θεωρίες και με κούφια λόγια, που τα μάθανε τάχα στη Ευρώπη, στην πηγή της σοφίας.

  Μα υπάρχει και κάποια άλλη σοφία, πιο αληθινή και υπάρχουνε και αισθήματα πιο αγνά, πιο θρεφτικά για την ψυχή από την έρημο Σαχάρα της ανάλυσης και της αντικειμενικής αισθητικής, όπως τη λένε δα αυτοί οι σοφοί, που είναι και στη φάτσα και στην ψυχή τους σαν χημικοί, να πούμε, της τέχνης.

 Τώρα τελευταία στη Ελλάδα δουλεύουμε όλο με θεωρίες. Κι οι θεωρίες είναι σκιάχτρα που φοβερίζουνε τον καϋμένο τον κόσμο να υποταχθεί. Κάποιος σοφός της Ευρώπης είπε πως δεν υπάρχει ουτοπία, που να μην την έκανε ο Ευρωπαίος θεωρία. Θεωρία του Φαλμεράγιερ, θεωρία του Ταΐν, θεωρία του Αϊνστάϊν, θεωρία της τέταρτης διάστασης, θεωρία του Φρόϋντ, θεωρία του Υπαρξισμού κ.λ.π. Τι φοβερά τελώνια. Κι ο φουκαράς ο άνθρωπος που θέλει να γλιτώσει απ’ αυτές τις Ερινύες καταφεύγει, για να ξεκουραστεί το πνεύμα του, στην τέχνη, που τη νομίζει για αθώα και βρίσκει ο δυστυχής πάλι θεωρίες κι εκεί πέρα. Ο κάθε ζωγράφος έχει και μια θεωρία. Κι όλες στηρίζονται πάνω σε μια βελόνα, που στέκεται απάνω σ’ ένα αυγό (κατά τον Ναστρατίν Χότζα) και κηρύττουνε όλες με λύσσα την «εξέλιξη», «το σύγχρονο πνεύμα» και το «νεωτερισμό». Στράγγιξε λοιπόν ολότελα το αίμα από την καρδιά των ανθρώπων και το πήρε το μυαλό και το ‘κανε έμπυο και φαρμακώνεται η ανθρωπότητα.

Ο άνθρωπος γερνάει την ημέρα που χάνει τη μητέρα του.

Ο άνθρωπος γερνάει την ημέρα που χάνει τη μητέρα του.
(Paul Claudel)

Ο πίνακας είναι του Θεόδωρου Ράλλη.

πηγή

Ποιος κράτησε άκαυτη την παλάμη του Μαθητή,όταν πλησίασε στην πύρινη πλευρά του Κυρίου;

 Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (ΤΟΥ ΘΩΜΑ)Ὁ Οἶκος.Από τον Όρθρο της εορτής

Τίς ἐφύλαξε τὴν τοῦ Μαθητοῦ παλάμην τότε ἀχώνευτον,
ὅτε τῇ πυρίνῃ πλευρᾷ προσῆλθε τοῦ Κυρίου;
τίς ἔδωκε ταύτῃ τόλμαν, καὶ ἴσχυσε ψηλαφῆσαι φλόγεον ὀστοῦν,
πάντως ἡ ψηλαφηθεῖσα· εἰ μὴ γὰρ ἡ πλευρὰ δύναμιν ἐχορήγησε πηλίνῃ δεξιᾷ, πῶς εἶχε ψηλαφῆσαι παθήματα, σαλεύσαντα τὰ ἄνω καὶ τὰ κάτω; Αὕτη ἡ χάρις Θωμᾷ ἐδόθη, ταύτην ψηλαφῆσαι,
Χριστῷ δὲ ἐκβοῆσαι· Κύριος ὑπάρχεις καὶ Θεός μου.

Μετάφραση
Ποιος κράτησε άκαυτη την παλάμη του Μαθητή,όταν πλησίασε στην πύρινη πλευρά του Κυρίου;
Ποιος της έδωσε την τόλμη και μπόρεσε να ψηλαφήσει φλογερό κόκαλο;

 ασφαλώς αυτή που ψηλαφήθηκε. 

Γιατί, αν η πλευρά δεν έδινε δύναμη στην πήλινη δεξιά, πώς μπόρεσε να ψηλαφήσει παθήματα που εξαιτίας τους σείστηκαν τα πάνω και τα κάτω; 

Αυτή η χάρη δόθηκε στον Θωμά, αυτήν την πλευρά να ψηλαφήσει και στο Χριστό να βροντοφωνάξει: 

Εσύ είσαι ο Κύριος και ο Θεός μου.

Σχόλιο
 Δύο πράγματα πρωταγωνιστούν στη γεμάτη απορίες σκέψη του υμνωδού: Η παλάμη

π. Κοσμάς,ηγούμενος της Μονής Στομίου, μια σύγχρονη μορφή αγιοφόρου κληρικού

πηγή φώτο

  Ιερά Μονή Παναγίας Στομίου-Κόνιτσα: Σε ένα από τα μέρη αυτά, μέσα στην καρδιά του φαραγγιού του Αώου ποταμού βρίσκεται η Ιερά Μονή Παναγίας Στομίου Κόνιτσας Ιωαννίνων.
 Είναι το μοναστήρι όπου λάμπρυνε με την παρουσία του ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο οποίος υπήρξε ο ανακαινιστής του, φέροντας μάλιστα την καταγωγή του από την Κόνιτσα, μετά τον ερχομό των προσφύγων από την Καππαδοκία.

Το μοναστήρι του Στομίου, αφιερωμένο στην Υπεραγία Θεοτόκο, είχε πρωτοκτιστεί στην απέναντι πλευρά στα 1590, αλλά μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στα 1774, επειδή εκεί μετέβη θαυματουργικά η Ιερά Εικόνα της μονής!

 Εκεί ηγούμενος είναι ένας ευλογημένος καλόγερος,ο Ηπειρώτης ιερομόναχος π. Κοσμάς Σιώζος, που δίνει ζωντανή μαρτυρία Χριστού. 

 Ο π. Κοσμάς είναι μια σύγχρονη μορφή αγιοφόρου κληρικού. Το ομολογούν πολλοί, όχι μόνο στην Κόνιτσα, αλλά σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, απ’ όπου τον επισκέπτονται. Δεν είναι μόνο οι αμέτρητες κρυφές φιλανθρωπίες του. Δεν είναι μόνο το ότι στο πετραχήλι και στην καρδιά του βρίσκουν καταφύγιο πολλοί πιστοί. Δεν είναι το ότι παρά την ασθένειά του τα τελευταία χρόνια εξακολουθεί να στηρίζει πονεμένες ψυχές. Το κυριότερο είναι ότι με τη ζωή του σταθερά δείχνει ότι δεν φτάνει μόνο η πίστη στο Θεό, χρειάζεται και η εμπιστοσύνη στο Θεό. Αναζητά συνεχώς τη θεία παρηγοριά, γιατί ξέρει καλά ότι αυτή είναι και η μόνη αληθινή παρηγοριά. Τότε, που αποχώρησε ο όσιος Παΐσιος από τη Μονή Στομίου (1958-1962), δεν βρέθηκε κανείς να μονάσει εκεί αμέσως μετά και τελούνταν παροδικά θείες λειτουργίες από έγγαμο ιερέα της Κόνιτσας.

 Μέχρι τη δεκαετία του ’70 αυτό, που ο π. Κοσμάς, αφιερώθηκε στην ανακαίνιση της Μονής Στομίου και κατάφερε εξαιρετικά αποτελέσματα, αναδεικνύοντας προσκυνηματικά τον τόπο, όπου έχυσε δάκρυα προσευχής και μετανοίας ο άγιος της εποχής μας.

Πρόκειται για τον αρχιμανδρίτη, που, πενήντα και πλέον χρόνια πίσω, ήταν μόνιμος υπάλληλος στην Αγροτική Τράπεζα Ιωαννίνων και ο αλησμόνητος Σεβαστιανός, ιεροκήρυκας τότε, τον έκανε να καταλάβει ότι ο Θεός δεν είναι απρόσωπη ουσία, αλλά Πατέρας.

Και όταν ο Σεβαστιανός εκλέχτηκε Μητροπολίτης Κονίτσης, παράτησε τη δουλειά στην Τράπεζα και τον ακολούθησε, χωρίς να υπολογίσει τις δυσκολίες και τα παθήματα στον Ελληνορθόδοξο αγώνα του.

Για πολλές δεκαετίες έβλεπαν πολλοί, είτε τη μέρα είτε και τη νύχτα ακόμη, μια σιλουέτα, αυτή του π. Κοσμά, να κινείται μέσα στο βουνό, ανεβαίνοντας με τα πόδια στο μοναστήρι του Στομίου, κουβαλώντας ακόμη και στην πλάτη υλικά για την ανοικοδόμησή του, την οποία πέτυχε με πολύ κόπο.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ(Κυριακή Θωμά)

“Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες” (Ἰωάν. 20, 28-29).
Καί ὁ Θωμᾶς τοῦ ἀπεκρίθη, «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέγει, «Ἐπειδὴ μὲ εἶδες, πίστεψες. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν μὲ εἶδαν καὶ ὅμως ἐπίστεψαν».

  Δύο μαθητές, το βράδυ της σύλληψης του Χριστού, διαπράττουν προδοσία. Ο Ιούδας έχει αφήσει κατά μέρος οποιαδήποτε αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού και έχει συμφωνήσει, παραδομένος στο πάθος της φιλαργυρίας και στην άρνηση του να δεχτεί ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον άνθρωπο από το κακό και τον θάνατο και όχι να συγκροτήσει επίγεια βασίλεια, με τους εχθρούς του Κυρίου να Τον παραδώσει εις θάνατον. Ο Πέτρος πάλι έχει προδοθεί από τον ίδιο του τον εαυτό. Έχει παρασυρθεί από την υπερεκτίμηση της δύναμής του και φτάνει στο σημείο να αρνηθεί τον Χριστό, να Τον προδώσει ουσιαστικά, ενώπιον ανθρώπων που δεν είχαν καμιά εξουσία και που δεν τον απειλούσαν ουσιαστικά. Ο Ιούδας δεν θα ταπεινωθεί, αλλά θα προτιμήσει να κρεμαστεί, διότι δεν αντέχει ούτε τις συνέπειες της πράξης του, ούτε τον εαυτό του. Ο Πέτρος, αυθόρμητα, θα κλάψει για την προδοσία του και τα δάκρυά του θα τον σώσουν, καθώς ο Χριστός θα τον αποκαταστήσει στο αποστολικό αξίωμα, λίγο πριν την Ανάληψη.

 Υπάρχει κι ένας τρίτος μαθητής, ο οποίος αρνείται με τη σειρά του όχι τον Χριστό τώρα, αλλά το γεγονός της Ανάστασής Του. Μη όντας στην κοινότητα των μαθητών το εσπέρας της Κυριακής του Πάσχα, επιλέγει να αρνηθεί την αποδειχθείσα στους δέκα, στις Μυροφόρες, αλλά και στους δύο μαθητές που πορεύονταν προς τους Εμμαούς την προφητική διδασκαλία του Χριστού προ του Πάθους, καθώς και την Γραφή που μιλά για την ανάσταση του Μεσσία εκ των νεκρών. Στην εμπειρία της κοινότητας, αντιτάσσει τον ατομικό ορθολογισμό. Στην εμπειρία της σχέσης με τον Χριστό και της εμπιστοσύνης που ο Κύριος, όπως και τους άλλους μαθητές που Τον πρόδωσαν, καλεί να έχουν, ο Θωμάς αντιτάσσει την αμφιβολία και απιστία του. Ζητά να βάλει το χέρι του στα σημάδια από τα καρφιά, να ακουμπήσει την πληγωμένη πλευρά του Κυρίου, για να αποδεχτεί την Ανάσταση.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ Μ.Μ.Ε.

Ευρισκόμενος στο Άγιον Όρος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος και επειδή συνεχώς ερωτάται από δημοσιογράφους και ΜΜΕ σχετικά με την παρουσία του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως στην Κέρκυρα κατά τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος και του Πάσχα, επιθυμεί να προβεί στην κάτωθι ανακοίνωση:

 1.Ο Σεβασμιώτατος, το βράδυ της Αναστάσεως, την ώρα του “Χριστός Ανέστη” , επειδή είθισται τόσο εκ της αναστασίμου χαράς, όσο και κατά παράδοσιν, χαιρετά όσους παρευρίσκονται στο “πάρκο” και να ανταλλάσσει την πασχάλιο ευχή “Χριστός Ανέστη- Αληθώς Ανέστη”. Το ποιοι ανεβαίνουν στο “πάρκο” έχει να κάνει με το πρωτόκολλο το οποίο τηρεί ο Δήμος Κεντρικής Κέρκυρας. Ο Σεβασμιώτατος χαιρέτησε τους πάντας και, μεταξύ αυτών, και τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, προς τον οποίο είπε επί λέξει:

 “Χριστός Ανέστη- Χρόνια πολλά”! 

Δεν χρησιμοποίησε τη λέξη “λεβέντη μου”, όπως κάποια ΜΜΕ εκ φαντασίας δημοσίευσαν, απευθυνόμενος προς τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ανταπέδωσε, ως είθισται, ευγενώς τον χαιρετισμό και την ευχή.

2.Στο πασχάλιο μήνυμα, το οποίο συνετάχθη αρκετό καιρό προ του Πάσχα και προτού ανακοινωθούν οι επισκέψεις θεσμικών προσώπων, ο Μητροπολίτης κατέγραψε τη διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με την Ανάσταση του Χριστού και τους προβληματισμούς του σχετικά με τη σύγχρονη πραγματικότητα, τα φαινόμενα των καιρών και τη δυνατότητα πνευματικής αφυπνίσεως και μετανοίας, με γνώμονα την Ανάσταση του Κυρίου. Κάθε σύνδεση του μηνύματος με συγκεκριμένα πρόσωπα δεν έχει να κάνει με τις θέσεις του Μητροπολίτη, ο οποίος απευθύνεται πάντοτε προς τον κλήρο και τον λαό της τοπικής Εκκλησίας και παραμένει σταθερός στα όσα η Εκκλησία διδάσκει.